Megjithëse fëmijët e rritur shpesh fajësojnë prindërit e tyre për problemet në jetën e tyre të rritur, psikologët zbulojnë se kjo nuk është qasja më e shëndetshme dhe produktive. Prindërit vazhdojnë rë ejnë të frikësuar se metodat e tyre të prindërimit mund të shkatërrojnë të ardhmen e fëmijës së tyre. Epo, prindërimi është një nga punët më të rëndësishme, por nuk është shkencë për raketa dhe ka disa gjëra të thjeshta që prindërit e mirë i bëjnë për t’i mbajtur fëmijët e tyre të lumtur.

Ata u japin fëmijëve të tyre kohën e mjaftueshme të lirë.

Shumë prindër dëshirojnë aq shumë që fëmijët e tyre të kenë sukses saqë fillojnë ta mbushin ditën e tyre me aktivitete jashtëshkollore. Ndërkohë që mësimet e pianos, kursi i matematikës, praktika e futbollit dhe kursi i vallëzimit mund të jenë të dobishme për zhvillimin e tyre të përgjithshëm, të paturit shumë gjëra për të bërë i bën ata të jenë shumë të stresuar. Fëmijët janë individë, kështu që ata duhet të kenë kohën e tyre vetëm për të luajtur. Privimi i kohës së lirë i bën ata të ndjehen të mbingarkuar dhe mund të shkaktojë shpërthime emocionale dhe probleme me sjelljen.

Ata nuk përpiqen shumë që të jenë prindër të përsosur.

Prindërimi mund të jetë i vështirë dhe ne duhet të përpiqemi të bëjmë çmos për t’i bërë fëmijët tanë të lumtur. Sidoqoftë, ekziston një ndryshim i madh mes “bërjes më mirë” dhe “të qenit i përsosur”. Kur prindërit vendosin standarde të pamundura për veten e tyre, ata privojnë fëmijën e tyre nga përvojat e vlefshme. Këtij stili prindërimi shpesh i mungon origjinaliteti, pasi ata nuk shprehin emocionet e tyre të vërteta dhe përpiqen të kenë gjithçka nën kontroll.

Ata nuk e ndëshkojnë fëmijën e tyre, por përkundrazi ata u mësojnë atyre mësime.

Fëmijët imitojnë sjelljen e prindërve dhe mësojnë nga veprimet e tyre. Pra, nëse fëmija bën diçka të gabuar, prindërit duhet të përdorin metoda pozitive të prindërimit dhe t’u shpjeguar atyre pse kjo sjellje është e papranueshme. Ndëshkimi i fëmijës nuk sjell përfitim sepse fëmija nuk i kupton pasojat e sjelljes dhe pse është e gabuar. Është më mirë t’i siguroni fëmijës një mundësi për të realizuar dhe rregulluar gabimin e tyre me ndihmën e prindërve.

Ata krijojnë kujtime të lumtura për fëmijët e tyre.

Kujtimet e fëmijërisë na ndihmojnë të kuptojmë se si duhet të reagojmë ndaj ngjarjeve të caktuara dhe të perceptojmë botën. Hulumtimet kanë treguar se fëmijët që kanë shumë kujtime të lumtura rriten më të shëndetshëm dhe më të kënaqur me jetën. Ata kanë tendencë të kenë një këndvështrim më pozitiv për jetën dhe aftësi më të mira të përballimit të stresit. Këta fëmijë kanë më pak të ngjarë të vuajnë nga depresioni dhe janë më të prirur për të krijuar marrëdhënie më të shëndetshme me njerëzit.

Ata e shprehin dashurinë.

Pavarësisht besimit të zakonshëm,se prindërit nuk mund t’ua shprehin fëmijëve të tyre dashurinë. Shfaqja e dashurisë dhe afeksionit zvogëlon mundësinë e problemeve psikologjike dhe sjelljes dhe e bën fëmijën më elastik ndaj stresit. Gjithashtu forcon lidhjen emocionale midis prindërve dhe fëmijës, duke e bërë fëmijën të ndjehet më i mbrojtur. Në këtë mënyrë prindërit i mësojnë fëmijës se si shprehja e dashurisë dhe kujdesi për njerëzit i ndihmojnë ata të krijojnë marrëdhënie më të sigurta në të ardhmen.

Ata i japin përparësi përpjekjeve për rezultate.

Ndonjëherë gjërat nuk shkojnë ashtu si kemi planifikuar, pavarësisht sa mundohemi, prandaj prindërit duhet t’i përgatisin fëmijët e tyre për realitetet e jetës. Fëmijët duhet të mësohen të mos shkatërrohen nga një dështim, por ta shohin atë si një sfidë dhe të jenë të gatshëm ta kapërcejnë. Ata duhet ta dinë që dështimi mund të mos jetë rezultat i mungesës së inteligjencës apo talentit të tyre, por një mundësi për zhvillimin e ardhshëm. Ky qëndrim ndikon në mentalitetin e një fëmije dhe i ndihmon ata të merren me problemet në një mënyrë më produktive.

Ata i kërkojnë fëmijëve të tyre të ndihmojnë në shtëpi.

Sipas një studimi, fëmijët që bëjnë punë bëhen më të lumtur kur rriten. Kjo është e lidhur me faktin se duke ndihmuar me punët e shtëpisë i mëson fëmijët se ata janë pjesë e shoqërisë dhe duhet të japin kontributin e tyre. Këta fëmijë e kuptojnë se puna është një pjesë thelbësore e jetës dhe se askush nuk do ta bëjë atë për ta. Kur rriten, ata kanë tendencë të jenë më proaktivë në vendin e punës dhe të kenë aftësi më të mira në punën në grup.

Ata i mësojnë fëmijët të njohin emocionet e tyre.

Prindërit mund të inkurajojnë emocione pozitive dhe të përpiqen të shtypin ato negative. Sidoqoftë, injorimi i emocioneve negative nuk i bën ata të largohen. Është më mirë t’u shpjegoni fëmijëve se është normale dhe e shëndetshme të ndjejnë një varg emocionesh, por është e rëndësishme të kuptosh se çfarë i ka shkaktuar ata. Prindërit duhet t’i mësojnë fëmijët e tyre se si të reflektojnë për përvojat e tyre dhe si t’u përgjigjen emocioneve të tyre në një mënyrë të pjekur dhe të shëndetshme.

Ata i lënë fëmijët e tyre të jenë vetëvetja.

Prindërit e mirë nuk e shtypin personalitetin e një fëmije dhe nuk përpiqen t’i shndërrojnë në një person tjetër. Disa prindër mund ta krahasojnë fëmijën e tyre me fëmijët e tjerë me shpresën që të marrin tiparet personale të dëshiruara ose të bëhen më të motivuar. Por në jetën reale, funksionon në mënyrë të kundërt. Ky qëndrim ndikon në vetëvlerësimin e tyre dhe e bën fëmijën më të indinjuar dhe të hidhur ndaj prindërve të tyre. Kjo gjithashtu ndikon në jetën e tyre në të ardhmen, duke i bërë ata të mendojnë sikur nuk janë mjaftueshëm të mirë në krahasim me të tjerët.

Ata kanë jetën e tyre.

Prindërit u kushtojnë pothuajse gjithë kohën dhe energjinë fëmijëve të tyre, por është thelbësore që ata të kenë jetën e tyre. Disa prindër mund të tregojnë sjellje zotëruese ose të jenë shumë kontrollues dhe të paaftë për ta lënë fëmijën e tyre. Për më tepër, një fëmijë duhet të ketë një model, i cili në të vërtetë shijon jetën dhe nuk e përqendron atë rreth fëmijëve dhe shtëpisë së tyre. Ekziston madje një lidhje me perspektivat e ardhshme të karrierës së një fëmije: hulumtimet treguan se vajzat e nënave që punojnë kanë më shumë të ngjarë të kenë të ardhura më të larta dhe të punojnë në pozicione mbikëqyrëse.

Ata krijojnë lidhje të forta emocionale brenda familjes.

Fëmijët kanë nevojë për një mjedis që i bënë ata të ndihen të sigurt për të eksploruar botën përreth tyre. Gjithashtu i ndihmon ata të përballen me stresin dhe u jep më shumë mundësi për sjelljen e ideve të tyre në jetë. Fëmijët fitojnë aftësi sociale që i ndihmojnë ata të krijojnë marrëdhënie të shëndetshme me njerëzit e tjerë në të ardhmen. Ata nuk kanë frikë nga refuzimi dhe bashkëveprojnë më hapur me njerëzit përreth tyre. Këta fëmijë tregojnë rezultate më të mira në shkollë pasi kanë mbështetje familjare dhe besim.

Ata bëjnë dallimin midis fëmijës së tyre dhe sjelljes së tyre.

Një fëmijë duhet të dijë se prindërit e tyre do t’i duan ata pavarësisht gjithçkaje dhe sjellja e tyre nuk mund ta ndryshojë këtë. Por nëse silleni keq, prindërit duhet të shpjegojnë pse i mërzit ata dhe cilat janë pasojat e veprimeve të tyre. Qëllimi kryesor nuk është të kontrolloni fëmijën përmes fajit dhe turpit, por t’i bëni ata individ të përgjegjshëm që kontrollojnë sjelljen e tyre, jo nga frika, por për shkak të empatisë së tyre ndaj të tjerëve.