Edhe njerëzit e fortë, ata të ‘rrahur’ nga jeta, të cilët kanë rënë dhe janë ngritur disa herë, kanë nevojë për dikë që t’i kap për dore dhe t’u thotë se gjithçka do të shkojë mirë. Dikë që u kujton atyre se kanë shumë për të bërë, por pak për t’u shqetësuar. Ndjenja e kësaj nevoje është gjithçka tjetër veçse një dobësi, por është një provë e guximit të një personi që di të vlerësojë mbështetjen e të tjerëve dhe kur të jetë e nevojshme, edhe ngushëllimin.

Antoine de Saint-Exupéry tha se dështimet forcojnë kalatë. Kjo ndodh për një arsye shumë të thjeshtë: për të fituar forcë dhe për të ndërtuar themelet e guximit, së pari duhet të ketë rënie. Plaga e zhgënjimit, zbrazëtia e humbjes ose mbresa e gabimit duhet të përjetohet në lëkurën e vetë. Vetëm njerëzit e fortë e kuptojnë vlerën e vërtetë të fjalëve të shpresës, të ndihmës që ofron për t’u ngritur. Në një kohë fatkeqësie edhe heronjtë më të mirë kanë nevojë që dikush t’u thotë atyre se gjithçka do të shkojë mirë.

Kjo nevojë ka një emër, uri emocionale dhe karakterizon të gjitha qeniet njerëzore. Shpesh të gjithë kemi nevojë për më shumë ndihmë sesa marrim, më shumë konsideratë për ato që na janë dhënë, më shumë mirënjohje dhe, pse jo, edhe më shumë dashuri të pranishme. Sigurisht, është gjithashtu e rëndësishme të mësoni të ndihmoni veten, të praktikoni strategji për të patur një vetë-dashuri të mirë, një vetëvlerësim rezistent dhe një personalitet të fortë për t’u përballur me vështirësi.

Sidoqoftë, vetë-ndihma tepër agresive dhe besimi se nuk keni nevojë për asgjë ose askënd, mund të jetë kundërproduktive. Ndonjëherë, ata që nuk kanë nevojë për asgjë, nuk janë në gjendje të ofrojnë asgjë dhe pa e kuptuar bien në një materializëm të vërtetë emocional.